still ill

They're coming to get you,Barbara

Ο καημένος ο Τσίτσικοφ περιπλανιόταν στη Ρωσία,διέσχιζε τις αχανείς εκτάσεις της ρωσικής στέπας γυρεύοντας νεκρές ψυχές ενώ το σημερινό τηλεοπτικό σκηνικό,σε ένα μεγάλο μέρος του,θα διευκόλυνε κατά πολύ το έργο του μιας και το απλό πάτημα ενός κουμπιού είναι αρκετό για να αποκαλυφθεί ο νεφελώδης κόσμος των νεκροζώντανων:Περσόνες που φλυαρούν,κανιβαλίζουν,ενίοτε αυτοταπεινώνονται, που κοιτάζουν από την κλειδαρότρυπα,συμμετέχουν σε ένα ψηφιακό Κολοσσαίο με ακκίζοντες μονομάχους,ανθρώπινα θηρία και ψωνισμένους πιστούς(της διασημότητας και του εύκολου πλουτισμού).
Ο καταγγελτικός τόνος δεν υποδηλώνει αποστασιοποίηση από ένα κοινωνικό σώμα που πιθανώς νοσεί αλλά ίσως μόνο μια πτωχαλαζονική πεποίθηση πως εμείς αποτελούμε παροράματα της υπάρχουσας εικόνας.
Δυστυχώς αυτή η γυάλινη κοινωνία του υπερθεάματος που τρέφει και συντηρεί την υπερβολή στα τηλεοπτικά μουσεία του κιτς,όπως και αν τη δούμε,είτε ως απόρροια της χωλότητας του παραγωγικού συστήματος με την άνιση,σε σχέση με άλλους τομείς,ενίσχυση του τομέα της ψυχαγωγίας είτε ως πολυπόθητο ζητούμενο για τη διαιώνιση κάποιας δεδομένης κατάστασης αποχαύνωσης,διογκώνεται βαθμιαία,μολύνοντας όλο και περισσότερους,δίνοντας την (διαστρεβλωτική,όπως και η ίδια) εικόνα του "ατελείωτου χαβαλέ".
Δεν είμαι σίγουρος τελικά ποια από τις δύο λέξεις με ενοχλεί περισσότερο.

posted by still ill @ 1:58 AM